Verhalen over het weeshuis

Na de safari weer naar de kinderen geweest van het weeshuis fijn om ze weer allemaal te zien. Dinsdag gingen we met 4 kinderen die zijn gesponsord door 2 vrijwilligers naar de school kijken waar ze nu les krijgen omdat ze gesponsord worden. De kinderen waren helemaal vol spanning en zenuwachtig de weg naar de school toe. Bij de school aangekomen werden we van harte welkom geheten door de directeur van de school die overigens super goed Engels sprak. Na wat papier werk gedaan te hebben kregen we een rondleiding door de school. Echt een hele mooie luxe school met veel kleur enzo. Ook is het een hele grote school met 950 leerlingen. De kinderen werden met de rondleiding steeds vrijer en enthousiaster erg leuk om te zien. Wel raar dat ze nu niet meer naar het weeshuis komen maar ze krijgen een betere toekomst omdat ze nu naar een echte goede school gaan. Na de rondleiding iedereen gedag gezegd, en ik ga nog een paar keer terug om te kijken hoe het nu met de kinderen gaat voor de vrijwilligers die hun sponsoren. Na dit zijn we weer terug gegaan naar het weeshuis en daar nog even gespeeld met de kinderen. De 4 kinderen die nu naar school gaan starten 5 mei omdat het nu schoolvakantie hier is.

Voor dat ik op safari ging de donderdag daarvoor heeft Aston de directeur van Aston vision mij een verhaal vertelt over zijn jeugd en hoe Aston vision tot stand is gekomen. Erg indrukwekkend en een mooi en heftig verhaal.
Astons familie is maasai en heeft dus een grote familie. Toen Aston nog kind was ging die niet naar school want maasai mensen vinden school niet belangrijk. (Aston vertelde ook dat hij zelf de maasai vreselijk vind omdat ze niet goed leven en omdat mannen meerdere vrouwen mogen hebben en je zo heel veel kinderen krijgt. De oom van Aston heeft 10 vrouwen en 50 kinderen.)Ook was zijn vader alcoholist dus die zorgde niet voor Aston. Aston was dus een straat kind, hierdoor kwam die op het slechte pad en raakte aan de drugs en alcohol. Na dat hij een man was tegen gekomen die hem heeft geholpen hem weer op het goede pad te krijgen ging Aston naar school en probeerde een baan te vinden. Toen hij op een dag door de jungle liep vond hij een doos met een baby erin. Hij belde de politie op maar die deden hier niks aan. Door deze doos te vinden met de baby erin is Aston het weeshuis begonnen. De baby van de doos uit de jungle was het eerste kindje van het weeshuis Aston vision. Het kindje heet angel en is of geadopteerd door Aston of door zijn zus daar was Aston een beetje onduidelijk over.
Nu wil Aston het weeshuis ook nog gaan uitbreiden dat er meer kinderen ook kunnen slapen. Nu is er plek voor 10 kinderen die kunnen slapen in het weeshuis maar hij wil dat het er meer kunnen worden. Veel van het weeshuis is ook gesponsord bijna alles door de vrijwilligers. Sinds 4 weken hebben de kinderen pas een lerares en een leraar. Hiervoor heeft een vrijwilliger uit Amerika gezorgd, die heeft de leraar en de lerares gesponsord.
Er is dus nog genoeg hulp nodig hier in het weeshuis!

Woensdag 16 april zouden Brittany en ik met Aston huis bezoekjes doen. Om te kijken hoe de kinderen van het weeshuis leven en hoe de andere kinderen in het dorp leven. Brittany voelde zich niet lekker deze dag en ging niet mee op de huisbezoeken, wel waren er deze dag 2 nieuwe meiden voor het weeshuis en die zijn mee gegaan op huisbezoeken met mij en Aston. Wat was dit heftig, verdrietig, vreselijk en indrukwekkend om te zien. Het eerste huisje waar we aankwamen was een huisje gemaakt van hout, modder en mest. In het huisje lag een meisje op een bed en de moeder zat naast haar op een stoel. Aston vertelde ons dat dit meisje al 3 jaar niet meer kan lopen nadat ze is aangereden door een auto. Als je dit hoort sta je daar al met tranen in je ogen naar het verhaal te luisteren. Dit meisje kan dus niks anders dan op een bed liggen heel de dag. Het matras waar ze op lag was gesponsord door een vrijwilliger van het weeshuis. Ook is het zo raar dat de mensen zo super vriendelijk en gastvrij zijn terwijl ze bijna niks hebben. Ze zeggen kom je weer een keer terug en maak maar foto's dan kan iedereen zien hoe wij leven en dat er hulp nodig is echt zo heftig! Dan hebben wij het in Nederland zo verschrikkelijk goed wij denken er geen eens meer over na als we in ons bed stappen dat we blij mogen zijn dat we een matras hebben om op te slapen. Dat is voor ons de normaalste zaak van de wereld. Maar als je hier kijkt dat mensen geen eens een matras hebben om op te slapen en nog zo vrolijk en gastvrij zijn.
Na dit kindje bezocht te hebben gingen we door naar een ander huisje. Bij dit huisje hadden ze 2 koeien voor de deur staan en ook dit huisje was van : Hout,modder en mest gemaakt. In dit huisje leefde een jongen moeder met 4 kinderen waarvan 2 kinderen van het weeshuis zijn. Dit huisje zag er van binnen best netjes en gezellig uit er stond een best luxe bank en ook deze vrouw was weer zo aardig en gastvrij. Bij het volgende huisje aangekomen stond ik weer met tranen in mijn ogen. Hier woonde een vrouw met 2 kinderen waar ze voor zorgde. 1 kindje ging naar school omdat die gesponsord was door een vrijwilliger maar 1 kind kon niet naar school of naar een weeshuis omdat hij polio heeft. De jongen (11)zat in een hoek van het huis op een emmer. Hij kan niet praten en niet lopen zo intens verdrietig om dit te zien. Ik ben bij hem gaan zitten en ze hand vast gepakt. Toen kwam er een grote glimlach op ze mond en dat was fijn om te zien dat dit kindje nog kan lachen ondanks alles. Aston vertelde ons dat hij deze jongen wel eens ophaalt en helemaal tilt naar het weeshuis om met hem te schommelen. Ook vertelde Aston dat het fijn zou zijn om rolstoelen te hebben voor deze kinderen zodat ze makkelijker ergens kunnen komen. Echt zo heftig allemaal. Ook zijn we nog bij een ander huis wezen kijken waar een kindje leefde die ook polio had een meisje van 6 jaar. Zo vreselijk om te zien dit meisje kon nog minder dan de jongen van 11 jaar met polio je hoorde dat het meisje steeds moeite had met slikken en praten kon ze ook niet. Vreselijk om te zien.

Elke hulp is welkom hier en als ik thuis kom wil ik kijken of ik een organisatie of een foundation kan opzetten veder om deze kinderen en dit land nog meer hulp te bieden. Zoals dat de kinderen met polio een keer ergens anders heen kunnen dan een huis en kunnen schommelen. Dat meer mensen op een matras kunnen slapen en niet op een harde vieze grond. Dat er genoeg medische hulp is voor deze mensen wanneer het nodig is. Elk beetje helpt maar nu je hier alles met je eigen ogen ziet en weet waar je het voor doet en weet waar je geld of spullen terecht komen wil je nog meer voor deze mensen doen!